<HTML>
<HEAD><TITLE>Werkstuk</TITLE></HEAD><BODY BGCOLOR="white" LINK = "blue" 
VLINK = "green" ALINK = "red">
<FONT SIZE=+1 FACE="comic sans ms" COLOR="purple"><BLOCKQUOTE>
<CENTER><FONT SIZE = +3 COLOR="00AA00"><B>Voeding</B></FONT>
</CENTER>
<P>
<HR noshade size=+8>
<P>
<UL>
<LI>Tatjana van Strien (2010), Gedrag: Onderwerp: Lijnen (Gammacanon 7.) <!--Zie art. hieronder.--><BR>
<I>Volkskrant</I> 13 feb. p. K.3.
<P>
<LI>Nienke van Trommel (2001). Kinderartsen in VS waarschuwen tegen te veel vruchtensap. <BR>
<I>NRC</I>, 26 mei, p.49.
<P>
<LI>Erik Hermkens (2001). Veiligheid consument meer en meer in geding:<BR>
Verboden gemodificeerd voedsel toch in voedselketen. <BR>
<I>Mens & Wetenschap</I>, nr. 2, maart/april, p. 91.
<P>
<LI>W. Hart (2000).<BR>
Aanbevelingen voor calcium en vit. D in het rapport 'Voedingsnormen' van de Gezondheidsraad.<BR>
<I>NTG</I>, sept/okt ??
<P>
<LI>Hans K. Biesalski (2000). Gesünder leben mit <I>functional food</I>?
<I>Spektrum der Wissenschaft</I> Dez. S. 82-86.
<P>
<LI>Ingrid van Vilsteren (2000). Dit is een taai (bief)stuk.
<I>Natuur en Techniek</I> december, p.82-83.<UL>
<LI><A HREF="http://www.inquisitivecook.com">inquisitive cook </A>
<LI><A HREF="http://www.vleesinfo.nl">vleesinfo</A>
<LI><A HREF="http://www.kalfsvlees.nl">kalfsvlees</A></UL>
<P>
<LI>Energie uit biomassa. <I>Spektrum der Wissenschaft</I>, Mei 2000, p. 90-94
<P>
<LI>Sander Voormolen (2000). Drop eten is slecht voor mensen met een trage stoelgang.
<I>NRC</I> 14 okt. p.51, k.1-3.
<P>
<LI>Jeroen Trommelen (2000). Handboek milieu - Aan de maaltijd. 
<I>Volkskrant</I> 19 aug. p.5W, k.1-4.<BR>
De meeste mensen willen graag goed zijn voor het milieu. Maar vaak 
blijft het bij mooie voornemens. Velen vinden biologisch eten een 
prima idee. Toch is de <B>biologische landbouw</B> een marginale sector.
<P>
<LI>Vooral schil maakt appel gezond. <I>Volkskrant</I>, 24 juni 2000.
p.3W, k.6.<BR>
Niet de vit. C, maar de <B>anti-oxidanten</B>.
<P>
<LI>Sander Voormolen (2000). Bacteriën maken geheel nieuwe 
<B>anti-oxidanten</B>. <I>NRC</I> 12 aug. p.33, k.1-4.
<P>
<LI>Erik Hermkens (2000). <B>Vetten</B> en hun vervangers. <I>Mens & 
Wetenschap</I> aug. jrg. 27, p.320-324.
<P>
<LI><B>Aaltjes</B> maken zelf hun wapens. <I>Volkskrant</I>, 
15-7-2000. p.9R. k.6. (zie hieronder)
<P>
<LI>Wim Köhler. 2000. Te kleine Ethiopische baby's groeien 
beter met <B>zink</B>supplement. <I>NRC</I> 10 juni. p.51. k.1-4.
<P>
<LI>Marcel aan de Brugh. 1999. Eet u smakelijk. Alle eten komt 
uit de <B>fabriek</B>. <I>NRC</I> 18 dec. p.49. k.1-7.<BR>
</UL>
<P>
<HR noshade size=+8>
<P>
<!--
<CENTER><FONT SIZE = +2 color="red"><B>Lijnen</B></font></center>
<P>
<center><FONT SIZE = +1 color="blue"><B>Een streng dieet is zinloos, blijkt uit onderzoek.Toch
blijven vrouwen lijnen. <BR>Vet is een teken van moreel falen.</B></font><BR>
Door <B>Tatjana van Strien</B></center>
<P>
In de volksmond staat 'aan de lijn doen' gelijk aan afvallen en vermageren. In de wetenschpap is lijnen 
controversieel. Volgens de nieuwe <I>Richtlijnen Behandeling van Overgewicht</I> van het
Kwaliteitsinstituut van de Gezondheidszorg CBO uit 2008 leidt een vermageringsdieet tot gemiddeld drie kilo 
blijvend gewichtsverlies. Maar critict zetten daar vraagtekens bij. Zij stellen dat lijnen
zelfs averechts kan werken en een belangrijke oorzakelijke factor is bijgewichtstoename en 
eetstoornissen. Wie heeft er gelijk?
<P>
April 2007 verscheen in het tijdschrift <I>The American Psychologist</I> een grote meta-analyse van 
studies naar effecten van vermageringsdiëten op de lange termijn. Alleen studies waarbij de deelnemers 
minimaal vier jaar waren gevolgd, met een lage uitval, en waar het uiteindelijke gewicht werkelijk was 
gemeten, mochten meedoen. De resultaten logen er niet om.<BR>
Slechts een klein percentage van de mensen die een vermageringsdieet hadden gevolgd, wist op de lange termijn 
een deel van het gewichtsverlies vast te houden.<BR>
Bijna de helft was na vier jaar zelfs zwaarder dan voor het dieet.<BR>
De conclusie luidde dan ook: '<I>Diets are not the answer.</I>'<BR>
Vreemd genoeg zijn de uitkomsten van deze meta-analyse niet verwerkt in de <I>Richtlijnen</I>.
<P>
Ook ervaringsdeskundigen melden dat het gewichtsverlies er yaak 'met rente' weer bij kwam. Voor dit 
zogenoemde jojo-plusverschijnsel zijn verschillende verklaringen.<BR>
Zo wordt tijdens het lijnen de stofwisseling op de 'spaarstand' gezet - een in de evolutie ontstaan
vermogen om hongersnood te kunnen overleven. Als het lichaam weer op het oude gewicht is, wordt deze 
'spaarstand' uitgezet.
<P>
Een psychologische verklàring voor het jojo-plusverschijnsel is te vinden in het 'wat kan het ook 
schelen' -effect. Dit effect wordt uitgelokt als men tijdens het volgen van een dieet 'verboden'voedsel tot
zich neemt. De gedachte is dat het dieet voor die dag geen zin meer heeft nu men
zich toch niet aan de voorschriften heeft gehouden. Daarna laat men zich volledig
gaan. Bij sommige mensen gaat dit zelfs gepaard met een eetbui waarbij enorme
hoeveelheden voedsel naar binqen worden gewerkt. Inderdaad geldt lijnen als 
risicofactor voor eetstoornissen als <I>bulimia nervosa</I>.
<P>
Hoe komt het dat juist vrouwen zo fanatiek met hun figuur in de weer zijn? Vanuit een medisch standpunt
gezien zouden mannen eigenlijk veel meer moeten uitkijken. Ten eerste zijn meer mannen te
zwaar (50 procent van de mannen in Nederland tegenover ongeveer 40 procent van de vrouwen).<BR>
Ten tweede levert overgewicht voor mannen meer risico's op voor de gezondheid, omdat zij het vet
meestal în de buik opslaan (de zogenoemde appelvorm), terwijl vrouwen het vet vooral opslaan op hun heupen en dijen
(de peervorm). <BR>
De verkeerde sekse doet dus het meest aan de lijn. Mogelijk komt dit doordat het slankheidsideaal vooral
voor vrouwen geldt.
<P>
Het westerse vrouwelijke schoonheidsideaal was lang niet altijd zo slank als vandaag de dag. 
Het slankheidsideaal lijkt vooral voor te komen gedurende perioden waarin de ontplooiingsmogelijkheden 
van vrouwen sterk toenemen, zoals de jaren twintig en zestig van de vorige eeuw.
<P>
Sinds de jaren negentig heeft het schoonheidsideaal van slankzijn concurrentie gekregen van het meergespierde
model, zoals bijvoorbeeld Madonna. Volgens de cultuurfilosofe Susan Bordo is hier niet zozeer sprake van een nieuw
schoonheidsideaal als wel van een logisch vervolg op de slankheidsrage. Met het
slankheidsideaal heeft het gespierde ideaal namelijk een afkeer van vet gemeen.
<P>
Volgens Bordo heeft deze afkeer van vet vooral een morele achtergrond: in onze
tijd van ongekende overvloed laat vet zien in hoeverre iemand de eigen impulsen in
de hand heeft. Was vet in tijden van schaarste vooral een statussymbool, in
onze tegenwoordige cultuur van consumptiekapitalisme is vet symbool geworden van moreel 
en persoonlijk falen, gebrek aan wilskracht en gebrek aan impulscontrole.
<P>
Vooral voor vrouwen gelden deze negatieve associaties bij vet - mogelijk omdat in bijna alle culturen
de vrouw wordt afgeschilderd als het zwakke geslacht dat gemakkelijk zwicht voor verleidingen
(Eva en de slang in het Paradijs).
<P>
Critici suggereren dan ook dat de huidige strijd tegen overgewicht minder met
gezondheid te maken heeft dan met het stigma op overgewicht, waar vooral vrouwen onder lijden.
<P>
<font size=-1><B>Tatjana van Strien</B> is universitair hoofddocent bij het Instituut voor Gender
Studies en het Behavioural Science Instituut van de Radboud Universiteit Nijmegen. Ze is
ook auteur van het publieksboek <I>Afvallen op Maat</I>. (Uitgeverij Boom, 2007).</font>
<P>
<HR noshade size=+8>
<P>
-->
<CENTER><FONT SIZE = +2 color="red"><B>Aaltjes maken zelf hun wapens</B></font></center><BR>
Aardappelcystenaaltjes, de veroorzakers van aardappelmoeheid,
blijken te zijn uitgerust met een volledig arsenaal aan celwand 
afbrekende enzymen. Daarmee kunnen ze zowel de cellulosevezels als 
pectines van celwanden verteren.<BR>
De aaltjes zijn de eerste dieren waarvan is aangetoond dat
ze zelfstandig deze beide hoofdcomponenten in celwanden van
planten kunnen afbreken.<BR>
Dit blijkt uit een publicatie van Wageningse en Schotse 
nematologen in <I>Nature</I> (6 juli 2000). Voor Wageningen 
is de vondst een tweede primeur: in 1998 ontdekte de
leerstoelgroep Nematologie van Wageningen Universiteit als eerste 
dat de aaltjes cellulases (cellulose-afbrekende
enzymen) produceren en nu hebben ze aangetoond dat
aaltjes ook pectinases (pectine-afbrekende enzymen) aanmaken.<BR>
Onderzoeker dr. Geert Smant: 'De vondst lijkt triviaal, maar voor 
veel biologen is het een dogma dat dieren voor de afbraak van 
celwanden afhankelijk zijn van micro-organismen die in hun lichaam 
leven. Voor herkauwers is dat inderdaad het geval: zonder 
micro-organismen in de pens kunnen koeien geen gras verteren.  Maar 
aaltjes bezitten deze afbraakcapaciteit van zichzelf.'
<P>
<HR noshade size=+8>
<P>
<CENTER><FONT SIZE = +3 color="red">M.v.g. <B>G. Nevenzel</B>.</FONT></CENTER>
<P>
<CENTER><A HREF="6V009.html"><FONT SIZE= +2><B>Overzicht van 
onderwerpen.</B></FONT></A></CENTER>
</BLOCKQUOTE>
</BODY>
</HTML>